O barco emblemático 

O longship, tamén coñecido como långskip (barco longo), foi a embarcación emblemática utilizada polos viquingos durante o período comprendido entre o 700 e o 1000 d.C.

Foi utilizado polos pobos nórdicos nunha infinidade de tarefas, desde a exploración ata a guerra, pasando polo comercio e a pesca.

O nome drakkar é unha transformación dun antigo termo islandés usado para designar dragóns, cuxas cabezas adoitan representarse talladas en madeira na proa do barco. Os longships vikingos foron algúns dos barcos máis rápidos, fortes e preparados para o océano Atlántico. Poderían navegar en augas pouco profundas e atracar en calquera lugar.

Calidades do longship

Eran barcos de gran eslora en comparación co seu ancho, e con pouco calado. Debido a estas características eran barcos rápidos, maniobrables e moi versátiles. Realizaban todo tipo de navegación, aínda que estaban máis destinadas á navegación costeira e fluvial. En xeral tiñan velas e remos para a súa propulsión.

Pola súa lixeireza podían ser varadas e transportadas por terra, podendo superar obstáculos cando navegaban polos ríos, facilitando así o acceso aos territorios interiores. Así foi como os viquingos remontaron o río Guadalquivir e atacaron a cidade de Sevilla, entre outros.

tipos de barcos

O Snnekar, chamado así polo seu mascarón de proa en forma de serpe. Eran os buques de guerra máis grandes. Tiñan capacidade para máis de 80 guerreiros a bordo. Estaban equipados con 20 remos por lado.

O Knnar eran embarcacións lentas e robustas destinadas ao comercio. Cunhas dimensións que poderían acadar unha lonxitude de máis de 15 metros e case 5 metros de ancho. Eran capaces de albergar, ademais da mercadoría que transportaban, uns 30 tripulantes a bordo. Fixeron regularmente viaxes a Groenlandia e Islandia para proporcionar os seus asentamentos.

O Drakkar son os máis coñecidos. Tamén estaban destinados á guerra. Antes tiñan uns 25 metros de longo por 5 de ancho e tiñan capacidade para uns 40 viquingos e tiñan 15 pares de remos.

Construción

Polo xeral, os barcos viquingos tiñan unha quilla, unha peza lonxitudinal no fondo dunha embarcación onde descansa toda a súa armazón, plana, o que lles permitía navegar por zonas de pouco calado. O casco construíuse con táboas de madeira amarradas ou tellas, é dicir, parcialmente superpostas unhas ás outras como tellas, e construíuse sobre unha sólida quilla que, xunto co vástago e o poste de popa finamente curvados, conformaban o lombo. Para cubrir as xuntas entre as placas utilizouse musgo ou pelo de animais impregnados de brea.

A artesanía do barco era rica en debuxos e formas. Non tiñan cubertas e moitas ringleiras de banquetas de madeira onde sentaban os remeiros. Colocaban os seus escudos a ambos os dous lados, entre eles facíanse buratos polos que se retiraban os remos e que se pechaban cunha pequena madeira basculante, para evitar a entrada da auga. Para fixar o mastro colocábase no centro un taco de madeira, e diante e detrás colocáronse dúas "perchas" onde descansaba a vela cando non estaba en uso.